Artykuły przeglądowe

  • Dr n. wet. Olga Gójska-Zygner

  • Wybrane publikacje

    Dr Olga Gójska-Zygner dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem zawodowym z innymi lekarzami weterynarii publikując opisy przypadków (prezentujące rzadkie i interesujące dla innych lekarzy weterynarii przypadki kliniczne) zarówno w polskich jak i zagranicznych czasopismach weterynaryjnych oraz artykuły przeglądowe adresowane do polskich lekarzy weterynarii (prezentujące aktualną wiedzę z zakresu chorób wewnętrznych psów i kotów) w polskich czasopismach weterynaryjnych.

  • Zmiany ultrasonograficzne u kotów z nadczynnością tarczycy.

    Życie Weterynaryjne, 2024, 99(6), 376-381.
    Gajger J., Godzielińska K., Gójska-Zygner O.

    Artykuł przedstawia najczęstsze zmiany w badaniu ultrasonograficznym kotów z nadczynnością tarczycy. Oprócz zmian w samym gruczole tarczowym omówiono zmiany w mięśniu sercowym, nerkach oraz potencjalny wpływ wydzielanych w nadmiarze hormonów tarczycy na zmiany w nadnerczach. Publikacja przeznaczona jest dla lekarzy weterynarii zajmujących się w swojej praktyce klinicznej diagnostyką obrazową oraz chorobami o podłożu endokrynologicznym u kotów.


    Wybrane choroby pasożytnicze psów i kotów przebiegające z objawami z układu oddechowego.

    Magazyn Weterynaryjny, 2023, 32(309),13-19.
    Kotomski G., Gójska-Zygner O.

    W artykule przedstawiono w formie konspektów najczęstsze choroby pasożytnicze psów i kotów powodujące występowanie objawów ze strony układu oddechowego. Oprócz krótkiej charakterystyki samych pasożytów, w treści wymieniono metody diagnostyczne oraz leki stosowane w zwalczaniu omawianych pasożytów. Praca stanowi przypomnienie podstawowych informacji z parazytologii i przeznaczona jest dla lekarzy weterynarii zajmujących się leczeniem chorób psów i kotów.


    Zaburzenia żołądkowo-jelitowe u psów z chorobą Addisona.

    Weterynaria w Praktyce, 2023, 10, Monografia dietetyczno-żywieniowa, 42-47.
    Gójska-Zygner O.

    Artykuł opublikowany został w monografii dietetyczno-żywieniowej pod redakcją uznanego dietetyka weterynaryjnego, dr Jacka Wilczaka, wydanej jako odrębny tom czasopisma Weterynaria w Praktyce. Pomimo, że tematyką monografii jest dietetyczne żywienie psów i kotów, omówiono w niej również niektóre choroby prowadzące do wystąpienia objawów ze strony przewodu pokarmowego. Jedną z nich jest pierwotna niedoczynność kory nadnerczy, choroba endokrynologiczna o podłożu autoimmunologicznym, opisana po raz pierwszy u ludzi w 1855 r. przez angielskiego lekarza dr Thomasa Addisona. W związku z faktem, że przez wiele lat przyczyna choroby nie była znana, choć występujące objawy wiązano ze zmianami obserwowanymi w nadnerczach, których rola wtedy nie była ustalona, chorobę nazywano chorobą Addisona, a nazwa ta, choć już historyczna, nadal funkcjonuje w literaturze medycznej i weterynaryjnej. W opublikowanym na łamach monografii Weterynarii w Praktyce artykule opisano mechanizmy prowadzące do rozwoju zmian patologicznych w nadnerczach w przebiegu choroby Addisona oraz mechanizmy prowadzące do wystąpienia objawów ze strony przewodu pokarmowego takich jak wymioty i biegunka u psów z tą chorobą. Ponadto, omówiono diagnostykę choroby, leczenie psów z przewlekłą pierwotną niedoczynnością kory nadnerczy oraz psów z zagrażającym życiu przełomem nadnerczowym.


    Wykorzystanie wskaźnika De Ritisa w diagnostyce ostrego uszkodzenia nerek u psów.

    Życie Weterynaryjne, 2023, 98(10), 633-643.
    Gójska-Zygner O., Zygner W., Kotomski G.

    W latach 1956-1957 włoski lekarz i naukowiec, prof. Fernando De Ritis wraz z dwoma współpracownikami opublikowali prace, w których zwrócili uwagę na odmienny wzorzec wzrostu aktywności dwóch wewnątrzkomórkowych enzymów, transaminazy asparaginianowej (AST) i transaminazy alaninowej (ALT), w surowicy pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby oraz stwierdzili zmienioną wartość ilorazu AST/ALT u tych chorych. Początkowo stosunek wartości aktywności AST do ALT zaczęto wykorzystywać w diagnostyce chorób wątroby, później jednak zaczęto wykorzystywać go również w diagnostyce i ocenie ryzyka powikłań innych chorób, a sam iloraz AST/ALT zaczęto nazywać wskaźnikiem De Ritisa. W ostatnich kilku latach wykazano, że wskaźnik ten może być również użyteczny w diagnostyce oraz ocenie ryzyka rozwoju ostrego uszkodzenia nerek. Pomimo, że ukazało się wiele publikacji naukowych wskazujących na przydatność ilorazu AST/ALT w medycynie człowieka, a samo oznaczenie aktywności tych enzymów jest tanie i łatwo dostępne, w medycynie weterynaryjnej jest on pomijany, a prac badawczych ukazało się niewiele. Pierwsza praca, w której oceniano wskaźnik De Ritisa u psów opublikowana została w 1987 r. przez belgijskich lekarzy weterynarii. W badaniach obliczono jego wartość u suk z torbielowatym rozrostem błony śluzowej macicy oraz ropnym zapaleniem macicy. Już w tamtej publikacji wykazano, że wartość stosunku aktywności AST do ALT u psów z powikłaniami nerkowymi różni się istotnie od grupy psów bez powikłań nerkowych. Kolejne prace, które wskazały na zmiany wartości wskaźnika De Ritisa u psów z uszkodzeniem nerek opublikowane zostały przez polskich autorów w roku 2012 oraz 2022, a dr Gójska-Zygner uczestniczyła w tych projektach zarówno jako wykonawca jak i kierownik projektu. W opinii autorów nie można wykluczyć, że częściowo za zmiany wartości tego wskaźnika u psów odpowiadać może również zastoinowa niewydolność serca, która jednak również ma związek z ostrą chorobą nerek. Opublikowany na łamach Życia Weterynaryjnego artykuł przeglądowy prezentuje rolę enzymów AST i ALT w organizmie oraz możliwości wykorzystania ilorazu AST/ALT w diagnostyce ostrego uszkodzenia nerek u psów.


    Canine Babesiosis Caused by Large Babesia Species: Global Prevalence and Risk Factors—A Review.

    Animals, 2023, 13(16), 2612. DOI: 10.3390/ani13162612
    Zygner W., Gójska-Zygner O., Bartosik J., Górski P., Karabowicz J., Kotomski G., Norbury L.J.

    Praca powstała we współpracy z parazytologami z Instytutu Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie, dr Kotomskim (Przychodnie weterynaryjne LABROS i ARSWET w Warszawie) oraz dr Norbury (School of Science, STEM College, Royal Melbourne Institute of Technology, Australia). Omówiono w niej globalne występowanie i prewalencję wszystkich znanych obecnie pasożytujących u psów gatunków pierwotniaków z rodzaju Babesia zaliczanych do tzw. piroplazm dużych (Babesia canis, Babesia vogeli, Babesia rossi, Babesia coco). Przedstawiono również innych potencjalnych żywicieli pośrednich dla tych pasożytów z następujących rodzin: psowatych (wilk, lis, szakal, kojot, likaon), kotowatych (kot domowy, lew, serwal, gepard) i hienowatych (hiena); jak również przytoczono przypadki zarażeń lub występowania przeciwciał przeciwko pierwotniakom u nietypowych żywicieli takich jak: koń, owca, mysz, myszoskoczek, nietoperz, niedźwiedź i ryś. Występujący w Polsce gatunek Babesia canis oprócz inwazji u psów, stwierdzany był u lisa rudego, wilka szarego i szakala złocistego, a DNA pasożyta wykrywano również u kotów i owiec, oraz w odchodach nietoperzy i tkankach gryzoni (eksperymentalne doustne zarażenia myszy domowych i myszoskoczków mongolskich), przeciwciała natomiast stwierdzano w surowicy koni.
    W artykule omówiono również rolę wektorów przenoszących poszczególne gatunki pierwotniaków, a w szczególności gatunki kleszczy będących żywicielami ostatecznymi tych piroplazm, zasięg ich występowania na świecie oraz swoistość kleszczy względem ich żywicieli. Wnioski z przeprowadzonego przeglądu światowej literatury wskazują, że najpowszechniej pasożytującym u psów gatunkiem piroplazmy dużej jest Babesia vogeli, co związane jest z najłagodniejszym przebiegiem inwazji u dorosłych psów (nierzadko obecne zarażenia podkliniczne), monotropizmem gatunków kleszczy przenoszących tego pierwotniaka z równoczesnym trójżywicielowym cyklem rozwojowym, oraz ewolucyjnie najdłuższym wykorzystywaniem psa jako żywiciela pośredniego. Oprócz omówienia występowania i prewalencji tych pasożytów, przedstawiono również główne czynniki ryzyka zarażeń u psów na świecie, do których zaliczają się przede wszystkim: użytkowość psa (psy używane podczas polowań), lokalizacja (regiony endemiczne, tereny wiejskie, schroniska i psiarnie), pora roku związana z sezonową aktywnością kleszczy, oraz brak stosowania preparatów chroniących przed inwazją kleszczy. Pomimo stwierdzenia w niektórych badaniach częstszego występowania zarażeń u samców, w większość publikacji naukowych nie stwierdzono by płeć psa była czynnikiem ryzyka inwazji.


    Rola kalprotektyny oraz jej potencjalne zastosowanie w diagnostyce chorób psów i kotów.

    Życie Weterynaryjne, 2023, 98(6), 343-354.
    Gójska-Zygner O., Zdebska A.M., Orzeł D., Jaworska K.

    Powszechnie znany wśród immunologów kompleks białkowy S100A8/A9 jest heterodimerem powstałym z połączenia dwóch białek z grupy kalgranulin z rodziny S100. Ten odkryty w 1980 roku dimer od 1990 roku nazywany jest kalprotektyną ze względu na zdolność wiązania wapnia oraz właściwości ochronne w niektórych zakażeniach. Inne stosowane wcześniej nazwy to : białko L1, białko MRP-8/14, białko p8,14, antygen 27E10, antygen CF, czy kalgranulina A/B. Obecnie w użyciu pozostają niemal jedynie nazwy: kalprotektyna oraz S100A8/A9. Kalprotektyna jest głównym białkiem cytoplazmatycznym neutrofilów. W mniejszych stężeniach występuje również w monocytach. Ze względu na wysoką zawartość kalprotektyny w cytoplazmie granulocytów obojętnochłonnych, wzrost jej stężenia w przestrzeniach pozakomórkowych jest jednym z markerów zapalenia, co wykorzystywane jest w diagnostyce różnych chorób. Pomimo możliwości oznaczania stężenia S100A8/A9 w surowicy, moczu czy kale u ludzi, w przypadku psów i kotów w Polsce komercyjnie dostępne jest obecnie (rok 2023) jedynie oznaczanie stężenia w kale, co przekłada się na ograniczenie wykorzystania tego badania w diagnostyce weterynaryjnej. Niemniej jednak badanie to jest niezmiernie przydatne w diagnostyce chorób przewodu pokarmowego psów i kotów wskazując na toczący się w przewodzie pokarmowym proces zapalny, co ułatwia przeprowadzenie diagnostyki różnicowej chorób, w których występuje biegunka.


    Pathogenesis of Anemia in Canine Babesiosis: Possible Contribution of Pro-Inflammatory Cytokines and Chemokines—A Review.

    Pathogens, 2023, 12(2), 166. DOI: 10.3390/pathogens12020166
    Zygner W., Gójska-Zygner O., Norbury L.J.

    Publikacja ukazała się w wydaniu specjalnym czasopisma naukowego Pathogens zatytułowanym Immune Response of the Host and Vaccine Development.
    Artykuł stanowi przegląd badań nad patogenezą niedokrwistości u psów zarażonych pierwotniakami z rodzaju Babesia. W pracy omówiono również mechanizmy rozwoju niedokrwistości u innych zwierząt z babeszjozą, a zwłaszcza u bydła, gryzoni i człowieka. Omówiono też mechanizmy prowadzące do obniżenia liczby krwinek czerwonych u myszy i ludzi zarażonych pierwotniakami z rodzaju Plasmodium powodujących w krajach strefy tropikalnej i subtropikalnej malarię, która jest chorobą podobną do babeszjozy. Ze względu na wiele podobieństw tych dwóch chorób, babeszjoza bywa zresztą nazywana "malarią północy". W publikacji przeanalizowano potencjalny wpływ prozapalnych cytokin i chemokin na rozwój niedokrwistości w przebiegu babeszjozy i malarii u ludzi i niektórych gatunków zwierząt. Artykuł powstał we współpracy z parazytologiem (dr hab. Wojciech Zygner) z Instytutu Medycyny Weterynaryjnej SGGW w Warszawie oraz immunologiem (dr Luke J. Norbury) ze School of Science, STEM College, Royal Melbourne Institute of Technology w Australii. Praca przeznaczona jest dla specjalistów zajmujących się hematologią weterynaryjną oraz immunologią babeszjozy u psów i podobnych chorób u innych zwierząt.


    Pooperacyjne zmiany endokrynologiczne u psów i kotów.

    Pooperacyjne zmiany endokrynologiczne u psów i kotów. Część I. Stres chirurgiczny i zaburzenia metaboliczne.
    Życie Weterynaryjne, 2023, 98(1), 34-45.
    Gójska-Zygner O., Orzeł D., Jaworska K.

    Pooperacyjne zmiany endokrynologiczne u psów i kotów. Część II. Znieczulenie ogólne.
    Życie Weterynaryjne, 2023, 98(2), 92-102.
    Gójska-Zygner O., Orzeł D., Jaworska K.

    W tej dwu-częściowej publikacji omówiono wpływ operacji chirurgicznych na zmiany endokrynologiczne u psów i kotów. W pierwszej części pracy przedstawiono wpływ stresu chirurgicznego na zmiany metaboliczne występujące w okresie pooperacyjnym. W drugiej części natomiast omówiono zmiany endokrynologiczne jakie mogą występować po zastosowaniu leków przeznaczonych do premedykacji i znieczulenia ogólnego u psów i kotów. Praca przeznaczona jest dla endokrynologów weterynaryjnych oraz lekarzy weterynarii zajmujących się chirurgią i anestezjologią.


    Mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza oraz autoimmunologiczne zespoły wielogruczołowe u psów i kotów.
    Życie Weterynaryjne, 2022, 97(4), 258-265.
    Gójska-Zygner O., Andrzejewska-Siwak A., Gecewicz A., Dolka I., Rodo A.

    W artykule pokrótce scharakteryzowano zespoły współwystępujących u ludzi endokrynopatii należących do dwóch grup takich jak: mnogie gruczolakowatości wewnątrzwydzielnicze oraz autoimmunologiczne zespoły wielogruczołowe. Kolejną część publikacji stanowi przegląd literatury weterynaryjnej na temat współwystępowania dwóch i więcej endokrynopatii u psów i kotów, natomiast w ostatniej części artykułu omówiono przypadki własne odpowiadające występującym u ludzi zespołom monogich gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczych oraz autoimmunologicznym zespołom wielogruczołowym.


    Zaburzenia elektrolitowe w przebiegu chorób kory nadnerczy u psów i kotów.
    Życie Weterynaryjne, 2021, 96(11), 761-766.
    Gójska-Zygner O., Andrzejewska-Siwak A., Kotomski G.

    Zmiany w stężeniu elektrolitów towarzyszą wielu chorobom psów i kotów. W tej publikacji omówiono zaburzenia w stężeniu jonów sodu, potasu i chlorków w przebiegu chorób nadnerczy takich jak nadczynność i niedoczynność kory nadnerczy w odniesieniu do zwiększonej lub obniżonej produkcji zarówno kortyzolu jak i aldosteronu.


    Wrodzony brak pęcherzyka żółciowego u psów.
    Życie Weterynaryjne, 2021, 96(9), 660-666.
    Gójska-Zygner O., Galanty M., Degórska B., Frymus J., Ziółek M., Gajger J., Andrzejewska-Siwak A.

    Wrodzony brak pęcherzyka żółciowego jest bardzo rzadkim zaburzeniem rozwojowym mającym najprawdopodobniej podłoże genetyczne. Defekt ten wykryto dotychczas u ludzi i psów. U psów choroba na ogół ujawnia się w młodym wieku, w większości przypadków u psów ras małych i miniaturowych, częściej dotyczy samic a objawy na ogół są nieswoiste. W artykule omówiono prawdopodobną patogenezę, postępowanie diagnostyczne oraz zaproponowano schemat leczenia psów z wrodzonym brakiem pęcherzyka żółciowego.


    Objawy chorobowe u kotów leczonych z powodu nadczynności tarczycy.

    Objawy chorobowe u kotów leczonych z powodu nadczynności tarczycy. Część I. Patofizjologia i choroby współistniejące.
    Życie Weterynaryjne, 2021, 96(5), 324-331.
    Gójska-Zygner O., Gajger J.

    Objawy chorobowe u kotów leczonych z powodu nadczynności tarczycy. Część II. Niepożądane efekty leczenia.
    Życie Weterynaryjne, 2021, 96(6), 424-430.
    Gójska-Zygner O., Gajger J.

    Nadczynność tarczycy u kotów w większości przypadków ujawnia się u starszych osobników, u których równocześnie mogą występować inne choroby m.in. takie jak przewlekła choroba nerek, kardiomiopatie czy choroby przewodu pokarmowego. Objawy tych chorób mogą pokrywać się z objawami nadczynności tarczycy lub też mogą ujawnić się dopiero na skutek leczenia nadczynności gruczołu tarczowego. Ponadto, stosowane metody leczenia nadczynności tarczycy mogą prowadzić do wystąpienia niepożądanych efektów. W prezentowanych artykułach omówiono współwystępowanie innych chorób maskowanych przez nadczynność tarczycy oraz przedstawiono metody leczenia nadczynności tarczycy wraz z możliwymi niepożądanymi efektami zastosowania tych metod.


    Zespół Schwartza-Barttera (SIADH) u psów i kotów - zaburzenie endokrynologiczne rzadko rozpoznawane w praktyce weterynaryjnej.

    Zespół Schwartza-Barttera (SIADH) u psów i kotów – zaburzenie endokrynologiczne rzadko rozpoznawane w praktyce weterynaryjnej. Część I.
    Życie Weterynaryjne, 2019, 94(10), 678-683.
    Gójska-Zygner O.

    Zespół Schwartza-Barttera (SIADH) u psów i kotów – zaburzenie endokrynologiczne rzadko rozpoznawane w praktyce weterynaryjnej. Część II.
    Życie Weterynaryjne, 2019, 94(11), 740-749.
    Gójska-Zygner O.

    Zespół Schwartza-Barttera określany jest również jako zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (syndrome of inappropriate antidiuretic hormone secretion - SIADH) lub też używane jest nieznacznie szersze określanie - zespół nieadekwatnej antydiurezy (syndrome of inappropriate antidiuresis - SIAD). Zespół ten spowodowany jest zaburzeniem endokrynologicznym równowagi sodu i wody w organizmie, w przebiegu którego dochodzi do nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (wazopresyny argininowej) lub w rzadkich przypadkach na skutek mutacji genetycznej występuje stałe pobudzenie nerkowych receptorów dla wazopresyny. Obecnie SIADH uznawany jest za jedną z głównych przyczyn hipoosmolalności osocza krwi u hospitalizowanych ludzi. Pomimo wielu opisów SIAD w medycynie człowieka, u psów i kotów opisano dotychczas zaledwie 18 przypadków na świecie (15 u psów i 3 u kotów). Celem tej publikacji (praca przeglądowa podzielona na dwie części) było przedstawienie polskim lekarzom weterynarii aktualnej wiedzy na temat mechanizmu działania wazopresyny, przyczyn i typów SIAD, patogenezy SIAD, przebiegu SIADH u psów i kotów, rozpoznania tego zaburzenia oraz leczenia hiponatremii ze szczególnym zwróceniem uwagi na ryzyko rozwoju mielinolizy osmotycznej na skutek terapii.


    Hiperaldosteronizm u psów z babeszjozą.
    Życie Weterynaryjne, 2019, 94(2), 134-141.
    Gójska-Zygner O., Zygner W.

    Nadprodukcja aldosteronu (hormonu mineralokortykosteroidowego) u psów i kotów prowadzi do rozwoju hiperaldosteronizmu, który może być pierwotny lub wtórny. W pierwotnym hiperaldosteronizmie zwiększone wydzielanie aldosteronu spowodowane jest niezależną produkcją hormonu przez aktywny guz nadnercza. We wtórnym hiperaldosteronizmie wzrost produkcji i wydzielania aldosteronu wynika z aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron przez czynniki takie jak obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, obniżenie stężenia jonów sodu w osoczu krwi czy zmniejszenie przepływu krwi przez nerki. Wszystkie te czynniki stymulujące wykrywano u psów z babeszjozą i w 2015 roku autorzy tego artykułu stwierdzili występowanie wtórnego hiperaldosteronizmu u psów zarażonych Babesia canis (wyniki opublikowano na łamach czasopisma naukowego Veterinary Quarterly, doi: 10.1080/01652176.2014.981765 [LINK].W prezentowanym tu artykule przeglądowym omówiono fizjologię układu renina-angiotensyna-aldosteron oraz zaproponowano mechanizm rozwoju wtórnego hiperaldosteronizmu u psów z babeszjozą.


    Udział polibromowanych eterów difenylowych (PBDE) w rozwoju nadczynności tarczycy u kotów.
    Życie Weterynaryjne, 2019, 94(1), 29-33.
    Gójska-Zygner O.

    Polibromowane etery difenylowe (PBDE) stosowane są w wielu gałęziach przemysłu jako inhibitory spalania (środki opóźniające palność) przy produkcji sprzętu elektrycznego i elektronicznego, artykułów plastikowych, mebli i innych produktów syntetycznych. W wielu pracach naukowych wykazano wzrost stężenia tych związków w tkankach ludzi i zwierząt. W oparciu o dotychczasowe badania wydaje się prawdopodobne, że PBDE mogą mieć udział w rozwoju nadczynności tarczycy u kotów. W prezentowanym artykule przedstawiono potencjalne zależności pomiędzy czynnikami ryzyka rozwoju nadczynności tarczycy u kotów a ekspozycją na PBDE.


    Ponad 20 lat badań nad babeszjozą psów na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej SGGW w Warszawie.
    Medycyna Weterynaryjna, 2017, 73(10), 606-612.
    Zygner W., Gójska-Zygner O., Górski P., Bartosik J.

    Pierwszy przypadek babeszjozy u psa (pasożytniczej choroby spowodowanej zarażeniem pierwotniakiem z rodzaju Babesia) w Polsce stwierdzono w Lublinie w lipcu 1964 roku, natomiast opis tego przypadku opublikowany został na łamach weterynaryjnego czasopisma naukowego "Medycyna Weterynaryjna" przez lekarzy weterynarii z Wydziału Weterynaryjnego w Lublinie, prof. Edwarda Pinkiewicza oraz dr hab. Stanisława Grzebułę [LINK]. Jednakże, pierwsze dwa przypadki babeszjozy u psów w Warszawie stwierdzone zostały dopiero w 1994 roku (opublikowane w roku 1995) przez lekarzy weterynarii z Wydziału Weterynaryjnego w Warszawie, dr Cezariusza Hułasa i dr Artura Dobrzyńskiego [LINK]. Od tego czasu naukowcy i lekarze weterynarii opublikowali wiele prac badawczych poświęconych występowaniu babeszjozy u psów w Polsce, jak również ukazało się wiele publikacji naukowych poświęconych zarówno diagnostyce jak i patogenezie tej choroby. W wielu z tych prac mieli swój udział lekarze weterynarii z Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie. W prezentowanym artykule przedstawiono wyniki ponad 20 lat badań nad babeszjozą psów prowadzonych przez lekarzy weterynarii z Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie.


    Akromegalia u kotów – spojrzenie polskiego lekarza weterynarii.
    Weterynaria po Dyplomie, 2014, 15(4), 14-15.
    Gójska-Zygner O.

    Prezentowany artykuł stanowi komentarz do dwóch artykułów przeglądowych autorstwa Wakayama J. i Bruyette D.S. na temat diagnostyki i leczenia akromegalii u kotów opublikowanego w polskim tłumaczeniu na łamach czasopisma "Weterynaria po Dyplomie". W artykule przedstawiono możliwości rozpoznawania i leczenia tej choroby u kotów w Polsce.


    Skórny zespół paranowotworowy u kotów z grasiczakiem.
    Życie Weterynaryjne, 2014, 89(3), 204-207.
    Gójska-Zygner O. , Karaś-Tęcza J., Rodo A.

    Grasiczak (guz grasicy wywodzący się z komórek nabłonkowych) jest rzadką chorobą nowotworową u kotów prowadzącą do rozwoju choroby skóry jako zespołu paranowotworowego (odległe od guza i jego przerzutów zmiany patologiczne związane z chorobą nowotworową). Według wiedzy autorów nie opublikowano wcześniej w polskiej literaturze weterynaryjnej pracy przeglądowej na temat grasiczaka u kotów i spowodowanych jego obecnością zmian skórnych. W artykule tym przedstawiono aktualną wiedzę na temat patogenezy, diagnostyki i leczenia kotów z grasiczakiem i skórnym zespołem paranowotworowym.


    Zespół Conna u psów.
    Życie Weterynaryjne, 2013, 88(12), 1019-1023.
    Gójska-Zygner O. , Lechowski R.

    Zespół Conna u psów (pierwotny hiperaldosteronizm) jako rzadko występująca choroba endokrynologiczna u psów nie jest dobrze znany lekarzom weterynarii, i według wiedzy autorów nie opublikowano wcześniej żadnego artykułu na temat tej choroby w polskiej literaturze weterynaryjnej (z jednym wyjątkiem (Gójska-Zygner i Marciński 2013) artykuł opublikowany w czasopiśmie Weterynaria w Praktyce (artykuł zaprezentowany również na tej stronie internetowej w zakładce Opisy Przypadków)). Brak publikacji przeglądowej na temat zespołu Conna u psów w polskiej literaturze weterynaryjnej stanowił pewną lukę. Podkreślić tutaj należy fakt, że pierwszy opis dwóch przypadków przypuszczalnie pierwotnego hiperaldosteronizmu (dwa przypadki mężczyzn z nadciśnieniem, niewydolnością nerek oraz guzami nadnerczy z mikroskopowo stwierdzoną proliferacją komórek przypominających komórki warstwy kłębkowatej kory nadnerczy) opisał polski lekarz internista dr Michał Lityński w 1953 roku (dwa lata wcześniej niż dr Jerome W. Conn, od którego nazwiska pochodzi nazwa choroby) w Polskim Tygodniku Lekarskim. W związku z powyższym, autorzy prezentowanej tu pracy przeglądowej na temat pierwotnego hiperaldosteronizmu u psów uznali, iż praca ta stanowi uzupełnienie luki w polskiej literaturze weterynaryjnej, i oczywiście w publikacji tej poruszono również wątek dr Michała Lityńskiego jako najprawdopodobniej pierwszego odkrywcy pierwotnego hiperaldosteronizmu.


    Oznaczanie kortyzolu u psów w praktyce klinicznej.

    Oznaczanie kortyzolu u psów w praktyce klinicznej. Część 1. Badanie krwi.
    Magazyn Weterynaryjny, 2013, 22(193), 615-623.
    Gójska-Zygner O.

    Oznaczanie kortyzolu u psów w praktyce klinicznej. Część 2. Badanie moczu i inne testy.
    Magazyn Weterynaryjny, 2013, 22(195), 779-784.
    Gójska-Zygner O.

    Celem tej publikacji (praca przeglądowa podzielona na dwie części) było przedstawienie polskim lekarzom weterynarii zastosowań, protokołów i interpretacji wyników oznaczania kortyzolu w surowicy i moczu oraz wyników testów czynnościowych dla nadnerczy. Praca ta przeznaczona jest głównie dla studentów weterynarii oraz początkujących lekarzy weterynarii.


    Cukrzyca u kotów

    Cukrzyca u kotów. Część I. Etiologia i patogeneza.
    Życie Weterynaryjne, 2013, 88(6), 458-462.
    Gadomska J., Gójska-Zygner O. , Wieczorek M., Jaros S.

    Cukrzyca u kotów. Część II. Diagnostyka i leczenie.
    Życie Weterynaryjne, 2013, 88(7), 543-548.
    Gójska-Zygner O. , Gadomska J., Wieczorek M., Jaros S.

    W tych dwóch artykułach przeglądowych na temat cukrzycy u kotów (właściwie jedna praca przeglądowa podzielona na dwie części) zawarto podstawową aktualną wiedzę (rok 2013) z zakresu etipatogenezy, rozpoznania i sposobów leczenia tej choroby. Praca ta przeznaczona jest głównie dla studentów weterynarii oraz początkujących lekarzy weterynarii.


    Badanie scyntygraficzne w diagnostyce nadczynności tarczycy u kotów.
    Życie Weterynaryjne, 2013, 88(3), 197-200.
    Gójska-Zygner O. , Marciński P., Lechowski R., Kowalczyk P.

    Badanie scyntygraficzne gruczołu tarczowego nie jest dostępną w Polsce metodą diagnostyczną (rok 2013). Celem tej publikacji było zaprezentowanie zalet tej metody polskim lekarzom weterynarii oraz zasygnalizowanie potrzeby wprowadzenia jej w praktyce weterynaryjnej w Polsce.


    Zespół eutyreozy chorobowej w przebiegu babeszjozy psów.
    Życie Weterynaryjne, 2011, 86(4), 297-299.
    Zygner W., Gójska-Zygner O.

    Celem tej pracy przeglądowej było przybliżenie lekarzom weterynarii w Polsce występującego u ludzi i zwierząt zespołu eutyreozy chorobowej. W tej publikacji zespół eutyreozy chorobowej opisano na przykładzie babeszjozy psów (pierwotniacza choroba).


    Niedoczynność tarczycy u kotów.
    Życie Weterynaryjne, 2011, 86(3), 205-207.
    Gójska-Zygner O., Lechowski R.

    Celem tej pracy przeglądowej było przybliżenie polskim lekarzom weterynarii niedoczynności tarczycy u kotów, jako rzadko występującej choroby endokrynologicznej u tego gatunku zwierząt, ze szczególnym uwzględnieniem różnicowania pomiędzy niedoczynnością tarczycy a zespołem eutyreozy chorobowej oraz problemów związanych z rozpoznaniem tej choroby.